Podczas spotkania czytelników i redakcji serwisu TUAW wygrałem specjalne etui (plecki) do iPhone'a 5S wyposażone w zapalniczkę. Przyznam, że konstrukcja jest sama w sobie ciekawa. Jest to elektryczna zapalniczka żarowa - przypominająca samochodową - zasilana z wbudowanej w etui baterii, ładowanej przez gniazdo mikro USB. Kiedy wziąłem to dziwo do ręki zadałem sobie pytanie: czy będę tego używał?



Wielu palaczy zazdrości mi tego, że nie jestem uzależniony od nikotyny i potrafię np. raz w miesiącu wypalić jedynie kilka papierosów, na jakiejś imprezie (podczas naszego wyjazdu na Macworld były to w sumie trzy papierosy). Nie jestem więc regularnym palaczem. Odpowiedź na pytanie jakie sobie zadałem brzmi: nie. Zadałem sobie jednak pytanie, czy używałbym tego, gdybym był regularnym palaczem, nałogowcem? Papierosa można odpalić na różne sposoby, zapałki czy najprostsza zapalniczka (taka za 1 zł) ważą niewiele i zawsze zmieszczą się w kieszeni czy torbie (musi się tam zmieścić także paczka papierosów, czyż nie?). Będąc nałogowym palaczem wolałbym nosić przy sobie zapalniczkę (nie wspominam już o osobach, które lubią odpalać papierosa ze stylem - za pomocą np. Zippo), a na iPhone'a założyć jakieś etui z baterią, która przedłuży jego czas działania. Analizując różne sytuacje zdałem sobie sprawę, że odpalanie papierosów za pomocą iPhone'a wyposażonego w żarową zapalniczkę byłoby niepraktyczne.

Produkt ten jest więc jednym z wielu przykładów pewnej tendencji panującej wśród producentów zarówno akcesoriów, jak i aplikacji - rozwiązywania problemów, których tak naprawdę nie ma.

Zostańmy przez chwilę przy akcesoriach, które miałem okazję obejrzeć podczas ostatnich imprez targowych, które odwiedziłem. Pamiętam pewnego producenta specjalnych gąbczastych i kolorowych kul nakładanych na narożniki iPada, które świetnie zabezpieczały to urządzenie przed upadkiem, tyle, że były na tyle duże, że zarówno korzystanie z iPada było niezbyt wygodne, po drugie całość wyglądała równie śmiesznie co okropnie. Kolejnym produktem są różnego rodzaju uchwyty, tzw. gripy dla iPhone'a, pozwalające na wygodne wykonywanie zdjęć. Opisywaliśmy tego typu wynalazek w relacji z CeBit, który pozwalał na wykonywanie zdjęć "selfie". Na Macworld z kolei prezentowano podobne urządzenie, pozwalające na wygodne fotografowanie, które trzyma się w dłoni jak pistolet. Sęk w tym, że iPhonem robi się przede wszystkim zdjęcia trzymając go w dłoni, a "selfie" najlepiej wychodzą "z rąsi". Kto o zdrowych zmysłach, jaki użytkownik iPhone'a będzie tachał ze sobą tego typu akcesorium? To już lepiej nosić w torbie prawdziwy aparat, choćby kompaktowy, a jak ktoś bawi się w "ifotografię" na serio to lepszym rozwiązaniem będzie mały statyw i Glif.

Jeszcze bardziej absurdalne akcesoria można było zobaczyć w latach poprzednich. Największym z nich moim zdaniem był specjalny termometr dla iPhone'a czy iPada do sprawdzania temperatury pieczonego w piekarniku mięsa. Są specjalne deski do krojenia produktów spożywczych z wycięciem na iPada właśnie. Zastanawiam się jak wiele osób na prawdę potrzebuje iPhone'a czy iPada do sprawdzania temperatury. Przepisy na iPadzie? Rozumiem, ale nie wiem czy mimo wszystko nie wygodniej jest skorzystać z książki kucharskiej. Generalnie przez tysiąclecia ludzkość świetnie radziła sobie w tym temacie bez iPhone'a i iPada, a bogactwo potraw nie zostało nam dane w formie cyfrowej książki kucharskiej dla iOS.

Zdecydowanie najbardziej absurdalnym produktem, z jakim się zetknąłem była specjalna kostka przeznaczona do monitorowania i zabawiania za pośrednictwem iPhone'a czy iPada psa czy kota, zostawionego samego w domu. Rozrywkę kotu zapewniać ma laserowy wskaźnik - producent zapewnia, że wiązka lasera jest bezpieczna dla oczu naszych milusińskich (trudno mi w to uwierzyć). Zostawiając naszego kota czy psa samego w domu, możemy za pomocą tego urządzenia podejrzeć, co robi on w domu i potraktować go wspomnianym laserem, jeśli tylko nasz pies czy kot będzie chciał biegać za czerwonym punktem poruszającym się po ścianie czy podłodze. Wspomniana kostka nie jest mobilna, a kamera obejmuje tylko niewielki obszar mieszkania. Wydaje mi się, że lepszym rozwiązaniem - jeśli już potrzebujemy czegoś takiego - będzie jakiś prosty monitoring. Po drugie, zdalne zabawianie umierającego z nudów zwierzęcia wymaga sporo czasu. Zwykle wychodzimy z domu po to by robić coś innego - np. idziemy pracować czy się bawić ze znajomymi. Nie wyobrażam sobie byśmy w tym czasie próbowali zabawiać naszego czworonoga. Przy wyjściach na dłuższy czas i tak wypadało by zapewnić mu jakąś opiekę.

Podobnie jest z aplikacjami. W App Store znaleźć można masę programów, które próbują rozwiązywać problemy użytkowników, które tak naprawdę nie istnieją. Weźmy choćby różne dziwne aplikacje społecznościowe. Najbardziej absurdalną z nich jest dla mnie specjalna aplikacja dla par. Czy naprawdę potrzebujemy specjalnego programu by urozmaicić wspólne życie? W tym temacie (i nie chodzi mi tylko o sprawy intymne) ludzie od wieków obywali się bez takich wynalazków. Aplikacje społecznościowe rozwiązujące problemy już rozwiązane albo takie, które nie istnieją, to temat na osobny, równie długi wpis. Wspomnę tylko o aplikacji, pozwalającej na umawianie spotkań biznesowych (to nic, że mamy kalendarz i osoby, z którymi prowadzimy biznesy są już na LinkedIn i raczej nie przejdą do kolejnej sieci biznesowej stworzonej wokół aplikacji dla iPhone'a) czy podglądanie tego, czego słuchają nasi znajomi (już widzę taką potrzebę w piramidzie potrzeb stworzonej przez Maslowa). Aplikacje, które rozwiązują nieistniejące problemy, albo specjalnie je tworzą by mieć w ogóle co rozwiązać, to temat rzeka.

Jest jeszcze jeden problem, który zauważam od lat. Jesteśmy nim my sami. Od lat widzę, że często kupujemy aplikacje, które choć faktycznie są majstersztykiem designu i funkcjonalności tak naprawdę nigdy nie były i nigdy nie będą nam potrzebne. Najlepszym przykładem tego jest dla mnie naprawdę świetna aplikacja Day One. To program dostępny w wersji dla OS X i iOS pozwalający na prowadzenie rozbudowanych multimedialnych dzienników czy pamiętników. Znam masę osób, które kupiły go i które początkowo się nim naprawdę ekscytowały. Problem w tym, że mało kto ma potrzebę prowadzenia pamiętnika. Nawet jeśli takowa się pojawiała to zwykle po kupnie tego świetnego programu. Świeżo upieczonym jego użytkownikom zapału starczało naprawdę na niezbyt długo. Widzę też, że przy każdej jego aktualizacja (ostatnia wprowadziła ciekawą funkcję udostępniania w sieci poszczególnych wpisów, tworząc z niego coś na kształt aplikacji blogowej) aktywują się oni na nowo - słomiany ogień pali się jednak tak intensywnie jak i krótko. Aplikacje i akcesoria stają się powoli świecidełkami, kolorowymi szkiełkami za które pierwsi kolonizatorzy kupowali od mieszkańców Ameryk złoto. Kupujemy je, bo chcemy je mieć. Bo są ładne i funkcjonalne. Zdecydowanie łatwiej przychodzi to wielu z nas w przypadku aplikacji. Są one po prostu tanie, a czasem dostępne w ogóle za darmo. Zarówno akcesoria jak i programy, które nie są nam tak naprawdę potrzebne, ostatecznie jednak nie koniecznie rozwiążą nasze problemy, ale stworzą nowe.